“ყველაფერი წამავალია:სიყვარული, ხელოვნება, დედამიწა, თქვენ, მე.სიკვდილი იმდენად გარდაუვალია, რომ ყველას მოულოდნელად ატყდება თავს. აბა როგორ უნდა მიხვდე, რომ დღევანდელი დღეა შენი ცხოვრების უკანასკნელი დღე? არადა, სულ გგონია, დრო კიდევ გაქვს! მერე, უცებ, ერთ მშვენიერ დღეს-ბრახ!”
”როდესაც ქალი კაცს ეუბნება, რომ მისგან ბავშვს ელოდება, პირველი კითხვა, რაც კაცს თავში უჩნდება, ის კი არ არის ”მინდა თუ არა ეს ბავშვი?”, არამედ ”ვრჩები თუ არა ამ ქალთან?”
„სარეკლამო მენეჯერის როლს ადრე კომედიებში პიერ რიშარი ასრულებდა. მაშინ რეკლამა ხალხს აცინებდა, ახლა კი ღიმილსაც აღარავის გვრის. საქმიანობა, რომელიც ერთ დროის თამაშ-თამაშით დაიწყო, ახლა ჩვენს ცხოვრებაზე ბატონობს: აფინანსებს ტელევიზიებს, თავის ნებაზე ატრიალებს ბეჭდვით მედიას, მართავს სპორტს, აყალიბებს საზოგადოებას, განაპირობებს ეკონომიკურ ზრდას.”
„მხოლოდ მოწყენილობა აძლევს ადამიანს საშუალებას დატკბეს აწყმოთი, დასავლეთის მცხოვრებნი ოღონდაც კი მოწყენილოობას გაექცნენ რას აღარ მიედ-მოედებიან: ეს ტელევიზორიო, კინოო, ინტერნეტიო, ტელეფონი, ვიდეოთამშები. ისინი უკვე აღარ მონაწილეობენ იმაში, რასაც აკეთებენ. თითქოს საკუთარი ნებით კი არა, მინდობილობით ცხოვრობენ ამ ქვეყანაზე. თითქოს სამარცხვინო იყოს ისუნთქო აქ და ახლა. კაცი, რომელიც ტელევიზორს უყურებს ან ინტერაქტიულ საიტზეა შემძვრალი, არ ცხოვრობს. ის არ არის იქ, სადაც არის, თითქოს სხვა სამყაროში გადავიდაო. მალე ხელსაწყოები მომსახურების ზონიდან გასულ აბონენტებად დაგვაფიქსირებს და მერე ვეღარავის დააჯერებ, რომ აქ ხარ და არა იქ. პასკალის შემდეგ არაფერი შეცვლილა: ადამიანი სიკვდილის შიშის დაძლევას გართობით ცდილობს, მაგრამ ეს გართობა ისეთი ყოვლისმომცველი გახდა, რომ ლამის ღმერთი შეცვალოს. როგორ გავექცეთ გართობას? ამაზე ადვილი არფერია: უბრალოდ დავუმეგობრდეთ მოწყენილობას“
ყველაფერი იყიდება: სიყვარული, ხელოვნება, დედამიწა, თქვენ, მე. ამ წიგნს იმისთვის ვწერ სამსახურიდან რომ დამითხოვონ. ჩემით რომ წამოვიდე კომპენსაციას აღარ მომცემენ. მე თვითონ უნდა მოვჭრა ის ტოტი ჩემივე კეთილდღეობაა რომაა ჩამოკიდებული. ჩემს თავისუფლებას ახლა უმუშევრობის დაზღვევა ჰქვია. მირჩევნია უფროსმა დამითხოვოს ვიდრე სიცოცხლემ. მეშინია და იმიტომ! ირგვლივ ჩემი კოლეგები პანტაპუნტით იხოცებიან: ჰიდროკუცია, კოკაინის გადაჭარბებული დოზა – მიოკარდიუმის ინფარქტად გასაღებული, ავიაკატასტოფა, ავარია. ჰოდა, წუხელ დამესიზმრა, ვითომ ვიხრჩობოდი. ვხედავდი როგორ მივყვებოდი დინებას, ფარფლებზე ვეჭიდებოდი უაზარმაზარ თევზს და ფილტვები წყლით მქონდა სავსე. ნაპირიდან ვიღაც ლამაზი ქალი მეძახდა. პასუხს ვერაფრით გავცემდი – პირი მარილიანი წყლით მქონდა სავსე. ვიხრჩობოდი და შველას მაინც არ ვითხოვდი. და განა მარტო მე, ყველა ასე იყო – ყველა დინებას მიჰყვებოდა და დახმარებას არ ითხოვდა. ვფიქრობ, დროა ყველაფერს თავი დავანებო – ზედაპირზე ტივტივი აღარ მეხერხება.
ყველაფერი დროებითია და ყველაფერი იყიდება. ადამიანიც ერთი ჩვეულებრივი პროდუქციაა რეალიზაციის განსაზღვრული ვადით. აი რატომ გადავწყვიტე 33 წლის ასაკში პენსიაზე გასვლა. მგონი ეს იდეალური ასაკია სიკვდილის მერე რომ აღსდგე.
როცა ბოლოს და ბოლოს, დიდი ხნის ნაგროვები თანხით თქვენი ოცნების მაქანას შეძენთ, – აი იმას, ჩემი ბოლო სარეკლამო კამპანიის დროს რომ შემოგაჩეჩეთ, – მე მას უკვე მოდიდან გამოვიყვან. მე ხომ ყოველთვის წინდაწინ ვიცი რა იქნება მოდაში და ყველაფერს ვაკეთებ სახტად რომ დაგტოვოთ. გლამური ის ქვეყანაა ვერასდროს რომ ვერ მიაღწევთ. მე თქვენ ნარკოტიკივით გაჩვევთ სიახლეებს, სიახლის უპირატესობა კი ისაა, რომ არასოდეს რჩება ახალი. ყოველთვის მოიძებნება ახალი სიახლე წინა რომ დააძველოს. ჩემი სამუშაო იმაშია, გამუდმებით ნერწყვი გაყლაპოთ. ჩემი პროფესიის ხალხს თქვენი ბედნიერება არ აწყობს, რადგან ბედნიერი ადამიანები აღარ მოიხმარენ…
“ვხარჯავ მაშასადამე ვარსებობ.”
ევრო იმისთვის იქნა გამოგონილი მდიდრების ხელფასი გაცილებით ნაკლებ აღმაშფოთებლად რომ გამოიყურებოდეს.
天照 