ყოველთვის მჯეროდა რომ მათემატიკაშიც იყო რაღაც უზუსტობა. მადლობა ლიტერატურას და იმ კაცს, ვისაც ის ძლიერ უყვარდა. მათემატიკის უზუსტობაზე ნახევრად ხუმრობით, ხოლო იმ კაცზე,სავსებით სერიოზულობით. ცოტახნით მომინდა მისი თვალებით ვხედავდე სამყაროს და ავტობუსშიც მისნაირად ვფიქრობდე. მერე მივხვდი, რომ ცოტახნით კი არა, მინდა სულ ასე ვხედავდე. მინდა მსოფლიოში უამრავი კარცერ-ლუქსი არსებობდეს და თითოეულ მათგანში მქონდეს საკუთარი ადგილი. მერე კი მივხვდი, რომ თუ არ არსებობს კარცერ-ლუქსი.. მერე მივხვდი რომ არსებობს. მერე კი მივხვდი რომ ის ყველას აქვს. მერე მივხვდი რომ ეს შეიძლება ნებისმიერ ადგილას იყოს. მერე კი მივხვდი, რომ ნებისმიერ ადგილას სადაც უბრალოდ კითხვა მოგინდება. მერე მივხვდი, რომ მე მომინდა სამყარო წავიკითხო.``აი, ვთქვათ, დგას ქუჩაში ის ვაჟბატონი, ნაფუფუნებარი, და მის გვერდით კი... ვინმე დიდი მწერალი დაასახელე, კლიმ, ძალიან დიდი... ოო, მაგაზე უკეთესს რას მეტყოდი, ჰოდა, ვთქვათ, დგანან ერთად უნებურად ამაყი, ჩამოძენძილი, მშიერი, ხელგამხმარი, დიდებული ესპანელი ინვალიდი და გვერდით კი უდგას ეს ჩვენი ნაცნობი, ვიგინდარა, წეღან რომ დაგიხასიათეთ, მერე რა, სხვადასხვა ეპოქაში რომ ცხოვრობდნენ, მაშინაც კი იქნებოდა ვინმე ასეთი, ვთქვათ, ერთად დგანან - ოცნებით სავსებით შეიძლება საუკუნეთა წიაღში გასეირნება - ჰოდა, ჩემოივლის იმდროინდელი ჩამორჩენილი, ანდა, შესაძლოა, ნიჭიერი მათემატიკოსიც კი და რომ ჰკითხავენ - რამდენი კაცი დგას ქუჩაში? - იტყვის: „ორი...“ აბა, გეკითხებით, განა ეს პასუხია? როგორ თუ „ორი“ - ის და ის - ესე იგი - ერთი პლუს ერთია? აჰ, არა, არა, ხანდახან არაა მათემატიკა ზუსტი მეცნიერება, ლიტერატურაში კი, ჩემო კარგო, ეჰ, ასეთი უზუსტობა არასოდეს არ მოხდება..``
მადლობა ლიტერატურას და იმ კაცს, ვისაც ის ძლიერ უყვარდა.
Reply
天照 